Historia kołobrzegu

Historia Kołobrzegu – jednej z najstarszych miejscowości na Pomorzu. Jego historia sięga VIII wieku, kiedy istniała tu osada znana z pozyskiwania soli z solanek. Znacznie rozwinął się Kołobrzeg w następnym stuleciu, zastępując starszy ośrodek w Bardach-Świelubiu. Około 880 roku na terenie Budzistowa powstał pierwszy gród i tam znajdował się pierwotnie Kołobrzeg. W X wieku Mieszko I włączył ten ważny gród do państwa polskiego i rozbudowywał po 979 roku co potwierdzają charakterystyczne dla Piastów izbice w konstrukcji wałów. Komunikacja z Wielkopolską odbywała się wzdłuż Parsęty i Gwdy. Syn Mieszka, Bolesław I Chrobry podczas Zjazdu w Gnieźnie w roku 1000 postanowił utworzyć tu biskupstwo z biskupem Reinbernem, co potwierdza wielkie znaczenie Kołobrzegu w skali państwa Piastów, równe Wrocławiowi i Krakowowi. Po śmierci Chrobrego i klęskach poniesionych przez Mieszka II, Pomorze wróciło do pogaństwa. W 1103 roku Bolesław III Krzywousty, jak pisał Gall Anonim, musiał zdobywać sławne miasto Kołobrzeg. W 1107 roku Krzywousty przyjął tu hołd księcia pomorskiego. W 1125 do miasta przybył Otto z Bambergu i wzniósł kościół pod wezwaniem NMP. W 1140 roku wzmiankowano w Kołobrzegu targ. Przed 1222 zbudowano kościół św. Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty. W 1255 roku na północ od grodu Mieszka I lokowano miasto na prawie lubeckim.

W ciągu kilkuset lat znajdowało się pod rządami: Duńczyków, książąt pomorskich, Brandenburgii, Prus i Niemiec; w 1945 zostało wcielone do Polski.

Źródło:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_Ko%C5%82obrzegu