Już w latach 30. XII w. Kołobrzeg znalazł się pod zwierzchnictwem cesarzy niemieckich. W latach 1187–1227, gdy w Polsce powiększało się rozbicie dzielnicowe, Pomorze z Kołobrzegiem znalazło się pod władzą Duńczyków. Związani z nim więzami krwi książęta zachodniopomorscy powoli odzyskali niezależność. 23 maja 1255 książę Warcisław III i biskup kamieński Herman von Gleichen lokowali nowe miasto na prawie lubeckim, zwolnione przez pięć lat z płacenia wszelkich należności. Miasto miało też 100 łanów ziemi uprawnej, kołobrzeski las oraz prawo połowu ryb w morzu pomiędzy ujściami Regi i Parsęty. Powstało ono bliżej wybrzeża. Opuszczono dawny gród, który w pamięci potomnych zachował się jako Stare Miasto (niem.Altstadt). Znajdują się tam m.in. pozostałości kilku kościołów: katedry biskupa Reinberna, kościoła św. Ottona, kaplicy św. Piotra czy klasztoru benedyktynek. Pamiątką po dawnych czasach pozostał kościółek św. Jana Chrzciciela, wymieniany w kronikach już w 1222 W średniowieczu do miasta przybywali liczni osadnicy, zwłaszcza z Niemiec – m.in. z Lubeki i Gryfii. Na przełomie XIII i XIV w. Kołobrzeg był już silnym miastem hanzeatyckim. Wkrótce został otoczony murami i fosą, stając się ważnym ośrodkiem handlowym i gospodarczym. Równocześnie powoli znikał jego słowiański charakter, ustępując żywiołowi niemieckiemu. W XVI w. władze miejskie zakazały m.in. przyjmować do cechów rzemieślników z Polski.
W połowie XVII w. nadbałtyckie potęgi Szwecja i Brandenburgia zaczęły przygotowywać się do walki z Austrią o panowanie w Starej Rzeszy. Jak się wkrótce okazało, teren Pomorza Zachodniego stał się areną przemarszów wojsk, a także działań wojennych. W okresie wojny trzydziestoletniej (1618–1648) Kołobrzeg opanowały wojska szwedzkie. Opuściły miasto dopiero w 1653, odstępując na drodze układów Branderburgii. Wcześniej towarzysząca wojsku epidemia spowodowała śmierć ponad 3,5 tys. mieszkańców. W tym czasie miasto nad Parsętą zdominowane było przez niemiecki patrycjat. W drugiej połowie XVII w. Kołobrzeg otoczono potężnymi umocnieniami ziemnymi, ufortyfikowano nawet latarnie morskie. Miasto stało się jedną z najsilniejszych twierdz regionu. W 1701 rada miasta przysięgła wierność królowi pruskiemu, a nad starym gotyckim ratuszem zawisł sztandar z orłem dwugłowym. W granicach Prus, a potem Niemiec Kołobrzeg pozostał aż do 1945. Zerwanie stosunków z Polską oznaczało jednak dla mieszkańców miasta kryzys gospodarczy. Przynoszący od wieków dochody handel solą zaczął zamierać, a prywatni właściciele zmuszeni byli odsprzedawać swoje przedsiębiorstwa.
Źródło:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_Ko%C5%82obrzegu
Be First to Comment